Een paar dagen geleden stuitte ik op een site genaamd Vegan February. Mijn eerste gedachte was: maar we hebben toch net Veganuary achter de rug? Alhoewel die specifieke Vegan Feb klaarblijkelijk niet is aangeslagen, wordt er dit jaar een Vegan Cuisine February gehouden. Maar eigenlijk is juist november door de Vegan Society uitgeroepen tot World Vegan Month. Dat zijn dus al drie maanden per jaar, en daarnaast zijn er nog de nodige weken en maandagen zonder vlees. Dit zijn allemaal goedbedoelde initiatieven om mensen te verleiden tot een levensstijl met minder of geen dieren of dierlijke producten, maar loopt het aantal van deze initiatieven ondertussen niet een beetje uit de hand?
Een mederedacteur die in de voedingsindustrie werkt, werd uitgenodigd voor een kerstlunch van het bedrijf. Ze vroeg of er ook vegan opties waren - ze was ook bereid mee te denken, maar het laconieke antwoord was: enkel frieten. Een lieve collega nam het voor haar op en organiseerde een vegan inbreng in de lunch. Opmerkelijk toch in een sector waarin men doodgegooid wordt met presentaties over de veganistische trend. De kloof tussen theoretisch marktdenken en de praktijk.
Toen ik Stanley Tucci zich op BBC 2 te goed zag doen aan met kruiden gevulde pansotti met walnotensaus in Ligurië, bedacht ik dat vele culinaire reisprogramma's eenzelfde opbouw hebben. Een team heeft de bezoeken aan sterrenchefs, betere agriturismo's, ambachtelijke bedrijfjes en voor prentbriefkaarten gemaakte vakantieoorden terdege voorbereid. De goedgemutste presentator, begeleid door een ter plekke wonende expat, valt van de ene culinaire verrukking in de andere en looft dan ook overenthousiast door locals voorgezette spijs en drank. Nooit zal hij een smaak vies of een ingrediënt walgelijk vinden. We zien nooit hoeveel hij overlaat van zijn rijkgevulde bord. Zou dat ook anders kunnen, een beetje meer zoals in het echte leven bijvoorbeeld?
Je kan weer stemmen voor het Gouden Windei, de jaarlijkse verkiezing van de organisatie Foodwatch waarbij het publiek kan beslissen over het meest misleidende product van het jaar. Meestal gaat het om producten met een mooi verhaaltje of een speciale belofte die uiteindelijk voor geen ene meter blijkt te kloppen. Deze actie is van groot maatschappelijk nut, want zo worden producenten ontmaskerd en consumenten wijzer gemaakt. Maar natuurlijk belandt niet elk misleidend product in deze wedstrijd. Ik vond het tijd om ook eens kritisch naar de vleesvervangers te kijken, om te beginnen in mijn lokale supermarkt. Mijn merkwaardige relaas lees je hier.
Alison Roman maakte enige jaren geleden #TheStew, een stoofpotje van kikkererwten, kokosmelk, gember en kurkuma en scoorde een Instagramhit die een tekort aan kokosmelk veroorzaakte in de Verenigde Staten. Er was, naast het enthousiasme, ook een nuchtere reactie: "Dit heet chana masala en Indiërs eten het al eeuwen." Dit was de aanleiding voor een confronterend artikel over respectloze toeëigening van wereldgerechten in De Standaard Weekblad van 5 maart 22. Het is van food writer Barbara Serulus, die lekker kookt en daar ook grondig over nadenkt. Moeten we ook in eigen boezem kijken?
Steeds meer mensen eten minder dieren. Dat is een ontwikkeling waar we bij Vegatopia natuurlijk wel blij van worden. Ook diëtisten zien steeds meer vraag naar een plantaardig dieetadvies, dus ontwikkelde een groep van zeven diëtisten een plantaardig en duurzaam alternatief voor de Schijf van Vijf van het Voedingscentrum. Afgelopen week ging hun Schijf live, en dat veroorzaakte meteen nogal wat verwarring en discussie. Is het een handige tool of mist het zijn doel? Redacteur Sophie, zelf ook diëtist, verdiept zich voor Vegatopia in de adviezen en onderbouwing.
Onlangs was er in de Washington Post een pleidooi om eten niet meer 'exotisch' te noemen. Onbekend maakt onbemind, was de boodschap, en bovendien gebruiken we de term 'exotisch' altijd vanuit een westers, wit perspectief. Zelfs als we 'exotisch' als compliment gebruiken zou de ondertoon racistisch zijn. Zonder in die specifieke discussie een positie in te nemen, denk ik dat op culinair vlak het begrip 'exotisch' een stuk genuanceerder ligt en een inblik biedt in onze eetgewoontes. Ook de vegetarische en tegenwoordig met name de vegan keuken wordt door velen als 'exotisch' beschouwd.
Er is iets wat me stoort aan het woord 'vegan' en dat is de Engelse uitspraak: 'viegun'. Dat klinkt niet Nederlands, het zorgt ervoor dat je het bijvoeglijk naamwoord niet kunt vervoegen - je eet dus 'viegun' burgers, geen vegane burgers - en daardoor blijft het woord exotisch, vreemd. Als je een foodblogger met guilty pleasures bent, past dat misschien wel bij je image en is het een boost voor je posts, maar het belet wellicht wel de inburgering en acceptatie van deze feature van een lifestyle die voor aardig wat mensen al alledaags is.
Echte mannen kunnen niet koken en al helemaal niet bakken. Als ze dan wel eens achter het fornuis moeten staan, dan hebben ze gelukkig een kast vol pastasauzen waar je niets fout mee kan doen. Een brownie bakken, dat lukt ook nog wel, maar alleen met een 'fool proof' bakmix. Steevast zijn ze apetrots op hun creaties, al weet hun vrouw wel beter, getuige hun meewarige blikken. De barbecue aanslingeren en fikse steaks tot perfectie bereiden, dat is dan wel weer echt een mannending. Nooit zal een man vrijwillig een vrouwenproduct als smeerkaas eten, tenzij het stoer is verpakt en gepaard gaat met een stoere burger. Vegetarische, kokende mannen zijn mietjes. Althans, dat is het beeld dat de reclame steeds meer lijkt te schetsen. Natuurlijk met een knipoog.
Als eten emotie is, dan is het eten van vlees daar de overtreffende trap van. Vlees eten of geen vlees eten: het gaat met vaak heftige emoties gepaard. Sinds het schrijven - en ook na het uitkomen - van mijn kookboek de Vega Optie zijn mij een paar zaken opgevallen die ik hier graag ter discussie wil stellen.
Heb je zin om ons team te versterken? Wij zijn op zoek naar nieuwe culinaire redacteuren, gastredacteuren en restaurantgidsredacteuren.. Ben je geïnteresseerd? Lees hier verder!
