Koekjes bakken is leuk en je hebt er meerdere keren plezier van: lekker fröbelen in de keuken om het deeg te maken, de spanning van het bakken, de lol van het proeven en de voldoening van het uitdelen. Helaas is koekjes bakken niet altijd zo makkelijk als het lijkt, want een koekje moet aan veel eisen voldoen: het moet gaar, goed op smaak en bros zijn; niet te hard, niet te zacht en het mag ook niet teveel kruimelen. Het deeg mag niet plakkerig zijn, moet zich goed laten vormen en mag niet uitlopen terwijl het in de oven gebakken wordt. 't Is nogal wat en vooral van dat laatste had ik last toen ik gemberkoekjes ging bakken. De koekjes liepen zover uit dat ik eindigde met één koek ter grootte van mijn bakplaat - wel heel lekker, maar niet wat je geslaagde koekjes noemt. Ik zocht daarom hulp bij de warme bakker bij mij in de straat, op het internet en bij Rutger van den Broek (de eerste winnaar van Heel Holland Bakt, schrijver van diverse bakboeken en van het bakblog Rutger bakt) en dat resulteerde in onderstaande recept.
Jaren geleden was ik voor het eerst in Bordeaux. Het waren de hoogtijdagen van de macarons, dus alle étalages van de patissiers lagen vol kleurige koekjes. Tussen al die kleurigheid stonden donkerbruine cakejes die er een beetje aangebrand - en daardoor niet heel erg smakelijk - uitzagen. Ze maakten me razend nieuwsgierig. Het bleken cannelés bordelais te zijn en ze waren niet aangebrand maar gekarameliseerd, ze waren knapperig en heel erg lekker. Het heeft een tijd geduurd voordat ik me waagde aan zelf bakken, maar ik moest wel, want ze zijn hier in Nederland nogal moeilijk verkrijgbaar: ik ken op dit moment maar één bakker in de omgeving die ze verkoopt. Ik heb daarom jarenlang genoegen genomen met een enkele cannelé wanneer ik in Frankrijk was, maar ook daar bleken ze buiten Bordeaux niet overal heel gangbaar. Nu bak ik ze regelmatig zelf, met twaalf tegelijk, en ze zijn altijd weer te snel op.
Voor het recenseren van Het Vegan Bakboek maakte ik er een aantal recepten uit. De citroencake was favoriet, bij mij maar ook bij alle voorproevers die ik om een mening vroeg. Ik maakte de cake zelf helemaal volgens het boek, maar ik liet het citroenglazuur weg, omdat ik met al het bakken en proeven van de resultaten meer dan genoeg suiker binnenkreeg. Gelukkig was de uitgever zo vriendelijk toestemming voor publicatie van het recept te geven, zodat alle bezoekers van Vegatopia ook van deze diervriendelijke cake kunnen genieten - met of zonder glazuur, dat mag iedereen lekker zelf weten. En gebruik een neutraal smakende olie, zodat de cake straks niet naar olijven smaakt!
Al wordt Nederland gedomineerd door paardenkastanjes, soms vind je zomaar ergens een tamme kastanjeboom, waarvan we de zoete, nootachtige vruchten kunnen gebruiken voor zowel zoete als hartige gerechten. In Zuid-Europa wordt de kastanje vaker gebruikt dan in de Nederlandse keuken, omdat de boom daar wijder verspreid is. Misschien ken je wel de confiture de marron uit Frankrijk. Vandaag maken we zelf een zoete kastanjepuree, en bakken daar een appelcake mee. Het pellen van de kastanjes vergt wat geduld, maar neem er dan ook de tijd voor. Wie geniet nu niet van het beeld van een Italiaanse oma, bonen pellend of vruchten schillend op het stoepje voor haar huis, terwijl ze bijpraat met de buurvrouw?
Uit Heel Holland Bakt vegan bakte ik de clafoutis met blauwe bessen. Het is één van de eenvoudigste recepten uit dit boek en voor mij goed te vergelijken met de niet-vegan clafoutis die ik wel eens bak. Het viel niet tegen: de zijden tofu zorgt voor romigheid, ik miste de eiersmaak helemaal niet, maar wel de luchtigheid die ik gewend ben. Doordat er minder lucht in het gebak zat, was de clafoutis naar mijn smaak te dun, maar dat kan je oplossen door een bakvorm met een minder grote doorsnede te gebruiken. Mij beviel een quichevorm van 23 cm beter dan de geadviseerde vorm van 30 cm: het gebak wordt er niet luchtiger door, maar wel smeuïger.
Bollo (spreek uit bojjo) is Spaans voor broodje, en dat broodje kan zoet of hartig zijn. Bollos de Arcos zijn zoete, kruidige broodjes uit Arcos, één van de pueblos blancos, witte stadjes, in het zuiden van Spanje. Ik kom bepaald niet wekelijks in die omgeving, maar ik vind bollos wel erg lekker, dus ik besloot ze zelf te bakken. Op internet vond ik diverse recepten waarin de broodjes ook wel bollos de Semana Santa worden genoemd. Het blijkt een traktatie te zijn die in Andalucië traditioneel in de heilige week (de week voor Pasen) gegeten wordt en die waarschijnlijk omwille van het toerisme aan Arcos gekoppeld is. Arcos wordt ook wel geroemd als het mooiste van alle witte stadjes en het trekt veel toeristen, die kunnen de bollos daar het hele jaar door kopen en zo genereert de plaatselijke middenstand extra omzet. En dat is precies de manier waarop ik de bollos heb leren kennen.
Vandaag bakken we smeuïge frambozencupcakes met amandel. Gezellig om samen te bakken en van te genieten, of het nu een druilerige zondag is of een stralende dag met koffie in de lentezon.
Een stuk vruchtencake kan altijd, maar versierd met chocolade-eitjes wordt het een echte paastraktatie. Deze frambozencake doet het goed bij de koffie, maar kan ook als onderdeel van de paasbrunch. Houd er rekening mee dat het geen lichte cake is, hij blijft wat vochtig door de frambozen en de room maakt hem extra machtig.
Afgelopen juni kwam een kinderwens in vervulling: vakantie vieren in het Zwarte Woud, de wereld van prinsessen, heksen, wolven, geitjes, koekhuisjes, kabouters en betoverde spinnenwielen. En onlosmakelijk verbonden met de beroemde kersenstaart, de Schwarzwälder Kirschtorte. Ik ken die taart als een droge chocoladecake met mierzoete kersenjam waar ik nooit erg dol op was. Er was me echter wel verteld dat de meeste in Nederland verkrijgbare Schwarzwälder Kirschtorten in niets lijken op de échte, maar dat kon natuurlijk net zo goed een sprookje zijn.
Elke zomer kijk ik uit naar de pruimentijd, maar laatst hoorde ik van iemand die niet wist wat een pruim was. Een collega had - om haar overvloedige oogst te delen - een schaaltje neergezet bij het koffiezetapparaat. De betreffende persoon keek de paarse vrucht argwanend aan en zei: ‘Dat is toch zoiets voor oude mensen met problemen met de stoelgang?’ Voorzichtig nam hij een hap en... liet het daarbij. Ik ken pruimen uit mijn kindertijd. Wanneer ik in de zomervakantie een week bij mijn opa en oma in Zeeland logeerde, waren op verschillende plekken langs de weg stalletjes met pruimen te koop, die we dan - tijdens een fietstochtje - speciaal gingen halen. Heerlijk uit het vuistje, als we thuiskwamen. Vandaag gaan we bakken met pruimen, om te laten zien dat pruimen heerlijke seizoensvruchten zijn - en gewoon van Nederlandse bodem. We bakken we er taartjes mee met zelfgemaakte pruimencompote, met als speciaal ingrediënt steranijs.
Heb je zin om ons team te versterken? Wij zijn op zoek naar nieuwe culinaire redacteuren, gastredacteuren en restaurantgidsredacteuren.. Ben je geïnteresseerd? Lees hier verder!
